Amerikan Rüyası

Hollywood senaristleri olsa şu kupada ABD için ancak böyle mutlu ve mucizevi bir senaryo yazarlardı. Sen ilk iki maçında paspas ol, can havliyle git güzelim top oynayan Mısır'a son maçında 3 at, Brezilya da tarihindeki en rahat İtalya galibiyetini farklı bir skorla alsın ve seni de yarı finalde İspanya'nın rakibi yapsın. İşi burada bırakma ve son 2 senenin en iyi takımını mükemmel bir taktik anlayış ve üst düzey mücadeleyle yenerek finale çık. Rakibinin rekor planlarını altüst ederek başka bir tarih daha yaz. Maçın kalitesini de ekleyin buna. İşte size gerçek bir Amerikan rüyası. Bunun bir benzerini tam 59 sene önce, Brezilya topraklarında İngiltere'yi 1-0 yenerek gerçekleştirmişler ve Hollywood bu başarıyı "The Game Of Their Lives" ismiyle filmleştirmişti. Hikayesi mevcut blog arşivinde. Ne ilginçtir ki, bu maçta da golü tıpkı 59 sene önceki Gaetjens gibi Haiti asıllı olan Jozy Altidore attı.

Türkiye'de istisnasız bütün takımlarımız, oyuncularımız, teknik adamlarımız kötü geçen sezonun ardından resmi sitelerinden, televizyonlarından ders aldıklarını açıklarlar. Oysa ders aldığını somut bir şekilde sahada uygulamalı gösteren takım pek az gördüm Türkiye'de. ABD Milli Takımı bu açlığımı da giderdi. İspanya ile aynı anlayışta top oynayan Brezilya maçını ve neleri yapamadıklarını çok iyi etüt etmişler. Keza rakibin neleri iyi yaptığını da.

Bob Bradley golü bulana kadar müthiş bir pres yaptırdı takımına. Rakibin çabukluğunu ve yetenekli oyuncularını da düşünüp bu presi en ileriden değilde İspanyollar orta yuvarlağa geldiğinde başlattı. Bu organize presin saha içi liderliğini de oğlu Michael Bradley üstlendi. İspanya'nın otomatikleşmiş pas trafiğine çok büyük sekte vurdu bu pres. İspanyol hücumlarındaki akıcılıkta büyük pay sahibi olan Iniesta ve David Silva'nın eksikliğinin de bu plana büyük katkı yaptığı da yadsınamaz bir gerçek. Çok iyi oyuncular olmalarına rağmen ne Fabregas ne de Riera bu ikilinin yerini tutamadılar. Oyunu bir türlü istedikleri gibi kuramadılar, tutturamadılar İspanyollar. İş ilerideki Villa ve Torres'in bireysel becerilerine kaldı. Bu oyuncular ofsayttan kafalarını kaldırabildiklerinde, kendi çabuklukları karşısında tutunamayacak ABD savunmasının arkasına sarkmayı başardılar zaman zaman; ama ya Tim Howard'a takıldılar ya da kademe ve pozisyon anlayışı üst düzey olan ABD savunmasına karşı bitiriciyi hamleyi yapamadılar.

Altidore'nin golünden sonra ise oyun tam ABD'nin istediği şekle döndü. Presin dozunu azaltıp, enerjilerini ekonomik kullandılar ve savunmayı derinleştirerek arkadaki Onyewu ve Demerit ikilisiyle tüm topları topladılar. Hücumda da ilerideki fuleli oyuncuları Altidore, Davies ve London Donovan ile pozisyon aradılar.

İkinci devrenin ilk 15-20 dakikasına İspanya iyi başladı. Hem tempoları hem de kale önündeki varyasyonlarıyla rakibi bunalttılar ama sonuç alamadılar ve bu oyunu daha fazla sürdüremediler. Del Bosque kanatsız 4-1-3-2 dizilişinden vazgeçmeyerek 68'de Fabregas yerine Cazorla'yı sürdü sahaya. Bana göre yanlış değişiklikti. Cazorla sezonu sakat kapamış, fizik ve oyun olarak form tutmamış bir oyuncu. Sahada da ziyadesiyle gözüktü. Ben olsam Fabregas'ın yanında, sıkışan oyunda kaybolan Torres'i çıkararak Mata ve Llorente'yi alıp 4-3-3 dzilişine dönerdim. Bunun teoride iki faydası olabilirdi İspanya adına. Birincisi maç boyunca kenarlara inmek yerine içe katederek oynayan İspanya'ya karşı, yanlarında oynayan stoperlere yakın oynayan ve kademesine girmekte hiç zorluk çekmeyen ABD beklerini stoperlerden uzaklaştırma şansınız doğardı. İkincisi de bu sayede kompakt oyunu bozulan ABD'ye karşı daha fazla alan bulabilir ve çabuk oyuncularınızla gol fırsatlarını arttırabilirdiniz.

Fakat kimi hocalar birinci planlarına o denli güvenir ki, kötü oynadıklarını düşündükleri oyuncuları değiştirerek fark yaratmaya çalışır. Forvet çıkar forvet girer, kanat çıkar kanat girer. Zico mesela, Ancelotti mesela bu türden hocalar. Del Bosque de aynı yöntemi tercih ederek, dizilişine sahip çıktı ve ilerleyen dakikalarda Riera yerine Mata ile ikinci hamlesini yaptı. ABD ise hücumcularını çıkarıp takım savunmasını güçlendirdi. Del Bosque takım içinden bir hamleyle karşılık verdi.

Pique'ye Beckenbauer misali bir özgürlük tanıyarak hücumu genişletmek, çeşitlendirmek istedi ama ABD bunu bir kontratakta Dempsey ile cezalandırmayı başardı. Hakettiği bir galibiyeti aldı ABD, ancak takımın dinamosu Bradley'i de kaybetti. Bir sürpriz de Güney Afrika yapmazsa, finalde işleri çok zor olsa da, bu bile unutulmazlar arasına girmeleri için yeterliydi.

Herşeyiyle transfer dedikodusundan başka bir atraksiyonun olmadığı, futbolsuz geçen şu günlerde ilaç gibi geldi maç. Öyle güzel, öyle kaliteli ve tempolu bir maç oldu ki vuvuzela bile vız geldi. Darısı yarına diyelim ...

ABD'nin var olduğu her spor dalındaki fiziksel üstünlüğü de dikkat çekici. Siyah ya da beyaz farketmeksiniz her sporcuları çok güçlü ve dayanıklı. Bu işin metodolojisini çok iyi bildikleri kesin. Kısa vadede milli takım bütün risklere rağmen faydalanmıştı, uzun vadede de düşünmek lazım bu adamları.