Fenerbahçe 3 - 1 Galatasaray

Fenerbahçe ile Galatasaray'ın büyük resimde oynamak istediği oyun aynı aslında. İkisi de sezon başından bu yana topa en çok sahip olmaya çalışan, bol pas yapıp, çabuk ve tempolu katedebilen bir takım olmak derdindeler. Galatasaray'ın başındaki Hollandalı olunca ve özgeçmişinde Barcelona yazınca buna 'total' damgası vuruldu. Reformist, epik güzellemeler yapıldı. Alakalı alakasız herşey 'total' içine atıldı. Üstelik henüz ortada total futbol değil Ömer Üründül'ün blok futbolu olmasına rağmen. Aynı görevi, kariyerinin yarısını Türkiye'de geçirmiş bir Doğu Alman üstlenmeye kalkışması bu kadar ilgi çekici olmuyor elbette. Sadece şöhretleri değil anlayışları da farklı. Daum pekçok Alman gibi ağır rasyonel, Rijkaard ise en derininden romantik.

Varmak istediğim nokta şu; derbiden önce bildiğim tekşey Rijkaard'ın değişmeyeceğiydi. Oyuncu tercihleri değişebilirdi ama kendi bildiğini okuyacak, başarılı olduğu tarzını bırakmayacaktı. Üçlü ortasaha deneme, Fenerbahçe'ye tedbir alma ihtimali şartlar ne olursa olsun bana göre yoktu. Galatasaray edilgen taraftı. Sonucu Daum'un planının ne kadar etkili olacağı belirleyecekti. Öyle de oldu.

Galatasaray'da temel plan, Mustafa Sarp ve Ayhan Akman tarafından çok fazla desteklenmeyen, oyunu beklerin kurduğu, ileride Baros'un arkasında Arda - Elano - Keita üçlüsünün çabuk, dinamik ve ters top hücumlarıyla sağlanacak dominasyondu. Saha ve seyirci avantajı bir yana Fenerbahçe buna aynı anlayış ve benzer silahlarla karşılık verebilirdi. Alex hariç hücumda Galatasaray muadiline nazaran daha zayıf görünen Guiza - Alex - Andre Santos - Kazım'ı dörtlüsünü kullanıp; Galatasaray'a göre daha total olan kanat bekleri ve ortasahadaki Emre - Cristian tandemiyle oyunda fark yaratmayı seçebilirdi Daum. Maçın güzel geçeceği, tempolu ve gollü olacağı kehanetleri de aslında buna dayanıyordu.

Daum başka bir yolu seçti. Galatasaray zincirindeki en güçlü halkalarla yarışa girmektense, kendi tarzını değiştirmek pahasına da olsa oyunu Galatasaray'ın en zayıf halkaları üzerine inşa etti. Galatasaray omurgasında top hassasiyeti ve tekniği en düşük olan savunma ve ortasaha tandemi üzerine ilk düdükle birlikte kademeli prese ve ölçülü sertliğe başvurdu Fenerbahçe. Kazım - Emre - Cristian motorize gücü oluşturdular. Servet - Gökhan ve Mustafa Sarp - Ayhan Akman dörtlüsü kendi yarısahalarında daracık bir alana hapsoldu. Galatasaray hücum seçenekleri fazla olan bir takım. Kenarlardan sızabilecek başta Keita olmak üzere Arda ve Elano var. Onlara da kenarlardan Vederson ve Mehmet Topuz ile destek getirdi Fenerbahçe; ve Galatasaray'ın bütün pas bağlantılarını böylece koparmış oldu. İş artık bireysel yaratıcılığa kalıyordu. Orada da Fenerbahçe'nin fizik gücü ağır bastı. Sorun yaratabilecek tek ihtimal Milan Baros'un maçın başında Emre'nin - sarı kartlık - müdahelesiyle yerini mecburen Nonda'ya bırakmasıyla birlikte Fenerbahçe iyice rahatladı. Baros tehdidine karşı derin mevzilenen Lugano - Bilica öne çıktılar ve Fenerbahçe direksiyonu tamamen eline aldı.

Maç öncesi konuşulan avantajlar ve dezavantajlar yer değiştirdi. Galatasaray'ın dörtlü parlak hücum hattı atıl kaldı. Sağ kanadı da kendi bacağına kurşun sıkmaya başladı. Vederson ve Roberto Carlos ikilisi yarısı oynanmayan ilk 15 dakikada 3-4 kez bindirdiler Galatasaray'ın sağına. Roberto Carlos, 12. dakikada Vederson'un yerden kestiği topun üzerinden atlayıp Alex'e golü attırdı. Açık bir ofsayttı gol.

Fener golün ardından sonra beklemeye, Kazım'ın Servet ve Gökhan Zan üzerindeki hız farkını değerlendirmeye çekildi. Galatasaray bu bölümde topa hakim gözükse de kontrol Fenerbahçe'deydi. Kazım hızını konuşturduğu iki pozisyon yakaladı. Birinde Servet, diğerinde de Gökhan Zan'ı geçti ve gol açısı yakaladı ama faul düdüklerine takıldı. Bana göre temizdi pozisyonlar. Bu seviyedeki maçlarda savunma oyuncuları ile santrforlar arasında bu tür temaslar normal. Hele Gökhan Zan ile olan pozisyonda hiç temas yok. Geçen sene İnönü'de oynanan Beşiktaş maçında aynı pozisyonu bu kez Güiza ile yaşamıştı Gökhan Zan. Orada devam kararı çıkmış ve pozisyon aktıktan sonra golle sonuçlanmıştı. Kesilen bu 2 atak dışında Fenerbahçe'nin devre sonunda soldan yine Vederson'un ortasında Lugano'nun direkten dönen kafa vuruşu ve Alex'in yayın gerisinden yaptığı kesme ile bulduğu pozisyonlar var. Galatasaray ise 20.dakikada Sabri'nin altıpasa kestiği ve Nonda'nın dokunamadığı top dışında tehlike üretemedi.

İkinci devreye de Fenerbahçe hızlı girdi. Kazım'ın ilk 5 dakikada yay civarından atıp kuşları vurduğu 3 şutu var. Hemen devamında, 53. dakikada, presi sayesinde kapılan topta Alex'in aldığı penaltı ve 2. gol geldi. Leo Franco'nun ikinci derbisinde görmediği ikinci kırmızı kart bu ayrıca. Alex için de söyleyecek sözüm kalmadı. Her doğumgününde üzülüyorum sadece.

Fenerbahçe - Galatasaray derbilerinde bu dakikada 2-0 öne geçmek başka bir gidişata işarettir. Beklenti içine girmedim desem yalan olur, ama Galatasaray çabuk geri döndü. 57'de Hakan Balta'nın golü geldi. Görüntü terse döndü. Galatasaray cesaretlenirken, Fenerbahçe panik bir şekilde kabuğuna çekildi. Galatasaray Kewell'ın aklı ve soğukkanlılığının önderliğinde yüklenmeye başladı ama Elano & Nonda ikilisinin pasifliğinden pozisyon üretemediler. Sadece korku saldılar.

Görüntünün tekrar Fenerbahçe lehine döndüğü an ise Fenerbahçe fizik olarak düşmeye başlamışken Keita'nın atılmasıdır. Galatasaray'ın en formda oyuncusu - kimilerine göre yılın transferi - Fenerbahçe'nin bu sezon en büyük balonu olan Roberto Carlos'u maçın başından beri geçememişti. Geçtiği ender anlardan birinde çangal ile durduruldu. Roberto Carlos'a cezasını sahadaki otorite kesmek üzereyken, Keita kendi işini kendisi gördü. Dayanamayıp 75. dakikada sağ kroşeyi çaktı. Oyundan atıldı. Peşinden Guiza 79.dakika boş kale klasiğini sergiledi. Bu sezon boş kaleye, boş pozisyonda kafa yerine omuz vurmayı başardığı 2. pozisyon bu. 87'de Aydın beraberlk fırsatını tepmese bugün manşetler farklı olabilirdi. 90+1'de Andre Santos'un yakın direk dibine vurduğu topu Leo Franco çıkardı ama 90+2'de Guiza'nın topuğuna mani olamadı.

Daum'un başarılı taktik planı ve takımın özverisi sayesinde Fenerbahçe 3-1 kazanarak Galatasaray ile puan farkını 5'e çıkardı ve Kadıköy'deki seri de 11. yılına girdi.

Barcelona'yı getirip Galatasaray forması giydirseniz durum değişeceğe, bu zincir kırılacağa benzemiyor. Bunun sebeplerini inceleyecek değilim. Galatasaray'ın sürüyle profesyoneli, takip eden uzmanları var. Benim ve tüm Fenerbahçeliler için zaman mutlu olma zamanı. Mutlu olmadığım tek nokta Şükrü Saracoğlu Stadı'ndan sahaya yapılan müdahaleler, ki büyük ihtimalle de saha kapama cezası gelecek birkaç maç.

Oysa derbilerin özel ve farklı olmasının yegane sebebi rekabet ve o rekabetin içindeki hikayelerdir. Fenerbahçe - Galatasaray derbilerinde bolca var ve dün yenileri de eklendi. Herbirinde duygu patlaması var. Aklınıza ne gelirse. Sevgi, bağlılık, tutku, coşku, nefret, mücadele, tavır, vs... Emsali gerçekten az ve bu derbi de bu yüzden çok büyük. Bunun parçası olmak, sahiplenmek, o heyecanı hissetmek tarif edilemez ama bunu futbol üzerinden yaşamak ve konuşmak lazım. Oyuncular için de geçerli aynısı. Belki o zaman derbinin görkemli ruhuna biraz da futbol kalitesi eklenir. Bu mu Dünya derbisi geyikleri de durulur.