Roberto Baggio

Roberto Baggio 700 maçlık kariyerinde 318 gol attı. 205 golle Serie A'nın gelmiş geçmiş en golcü 5. futbolcusu. Üstelik bunu Serie A'nın Dünya'da zirve noktası olduğu ve futbolun en sert, acımasız, defansif oynandığı 90'lı yıllarda başardı. O, başkalarının inanamayacağı şeyleri yaratabildiği için Leonardo da Vinci'ye hayrandı. Biz de yeşil sahada topla yaratabildiği imkansızlardan ötürü Baggio'ya. Firenzeli bir reggae şarkıcısı olan Ludus Pinski'nin şarkısında söylediği gibi o bir serap değildi, Baggio idi. Artemio Franchi tribünleri gırtlakları patlarcasına "Baggio, Baggio, non e un miraggio" diye boşuna bağırmıyorlardı. Gece yarısında 25 milyar liret karşılığında Juventus'a satıldığında Firenze savaş alanına döndü. Kulübü protesto eden taraftarlardan 50 kişi yaralandı. İnmedik cam, çerçeve kalmadı. Fiorentina'nın başkanı Renzo Righetti koltuğundan oldu ve kulüp o sezonun sonunda Cecchi Gori ailesine satıldı.

Baggio Fiorentina kaşkolunu alırken.

İlahi at kuyruk sadece futbolculuğuyla değil karakteriyle de bu oyuna bahşedilmiş en özel insanlardan biri. Juventus'a imza attığı gün uzatılan siyah beyaz kaşkolu almamıştı. Fiorentina'ya karşı oynadığı ilk maçında ise önce penaltıyı atmayı istemedi, sonra da dışarı attı. Trapattoni tarafından oyundan alındıktan sonra ise soyunma odasına yürürken kendisine fırlatılan Fiorentina atkısını seve seve alıp öpüyordu. Juventus taraftarlarına hain gözükmek pahasına, Firenze'ye yapamadığı vedayı yapıyordu o an. Sadakatsiz yakıştırmaları daha sonra Inter ve Milan formaları giymesinden ötürü de yapıldı ama Torino merkezli Tuttosport gazetesinde, bir dönem Juventus sayfalarını hazırlamakta olan Vittorio Oreggia'nun söylediği gibi "Baggio'yu anlamak zorunda değilsiniz ama sevmelisiniz. Baggio şiirsel ve şiiri anlamaya çalışmazsınız, takdir edersiniz".

Baggio yetenekleriyle sadece kendisini değil birçok futbolcuya bu oyunda rol ve ün biçti. Yazmakla bitmez ama bir tanesi özel. Schilaci bugün Dünya Kupası tarihinin gol krallarından biriyse bunu Baggio'ya borçlu. İtalya 90'da İngiltere ile oynanan 3. lük maçında, maç 1-1 berabereyken 86. dakikada kazanılan penaltıyı pekala kendisi atabilirdi, çünkü takımın penaltıcısıydı. Futbolu sadece 4 senede 1, Dünya Kupası ile takip edenler için kötü bir penaltıcı izlenimi yaratabilir, oysa kariyeri boyunca kullandığı 100'ün üstünde penaltı vuruşlarında yakaladığı gol oranı % 86 ve bu bir Serie A rekoru.

Baggio penaltıdan sonra Schilaci'yi kutlarken

Pek çok futbolcunun aksine, attığı gollerden sonra çıldırıp tribünlere koşmaktansa golü takım arkadaşlarıyla kutlaması ve ortasahaya yönelmesi, bileklerine inen konçları, topa karşı ipek yumuşaklığındaki sertliği, akıcılığı ve elbette Budist oluşuyla bambaşka bir figürdü. Futbolun dışında kalan sosyal yaşamındaki hayırseverliği ve insanlara verdiği değer ile birçok ödüle de layık görüldü. Goller, kazanılan maçlar, kupalar, madalyalar, ödüller ve sıradışı karakteriyle gıpta edilecek bir hikayeye sahip Roberto Baggio. Bu hikayenin gelişimi ve sonu olduğu kadar bir de başlangıcı ve kırılma noktası var.

Roberto Baggio, 5 Mayıs 1985 yılında Serie C takımı Vicenze formasını giyerken, o zamanlar çaylak bir teknik direktör olan Arrigo Sacchi'nin takımı Rimini'ye karşı oynuyordu. Sezonun bitimine kısa bir süre kalmıştı ve iki takımın da şampiyonluk şansı sürüyordu. Roberto Baggio o güne kadar gösterdiği performansla çoktan Fiorentina'ya satıldığı halde maça çıktı. Vicenza maçı kazandı ama bu şampiyon olmaya yetmedi. Brescia ligi lider bitirip Serie C şampiyonu olurken, Vicenza 2. oldu. Roberto Baggio ise sağlığından. Sağ dizinden sakatlandı ve uzun süre futbol oynayamayacağı açıklandı. Fiorentina transferden vazgeçebileceği halde yapmadı.

Baggio ve Maradona

Mor Menekşe'ler 29 Ocak 1986 tarihinde, İtalya Kupası maçında Artemio Franchi'de Udinese karşısına çıktılar. Maçı ve turu 3-1 ile aldılar ama, İtalya'da o gün futbol tarihi değişiyordu. Roberto Baggio sakatlandıktan tam 9 ay 24 gün sonra ilk kez Fiorentina formasını giymişti. Baggio o gün ne gol attı, ne de inanılmaz bir oyun oynadı ama çok kişinin bir daha futbol oynaması zor dediği bir anda sahaya çıktı ve futbola dönüş yaptı. O gün sahaya çıkamasaydı, aynı diz sakatlığını 2. kez yaşayıp, Serie A'da forma giyebilmek için beklemesi gereken 9 aylık süreyi geçirmesi o kadar da kolay olmayabilirdi. 10 Mayıs 1987'de Napoli efsane Maradona'lı kadrosuyla San Paolo'da şampiyonluk kutlarken, Serie A'daki ilk golünü atacak gücü bulamayabilirdi. Biografisinde de belirttiği üzere; o dönemde inandığı Buda'ya hiç inanmayabilir ve Lucio Dalla belki Baggio Baggio şarkısını hiçbir zaman yazamayabilirdi.

İlahi at kuyruk efsanesinin gerçek anlamda doğuşu 29 Ocak'tır. İyi ki doğdun Roberto Baggio.

Chagas ve Futbol

Peru'da düzenlenen 20 Yaş Altı Güney Amerika Şampiyonası için çeşitli konulara emek veren birçok çalışan var fakat Neymar'ın yanında gülümseyerek poz veren 5 Peru işçisi gibileri yok. Vander Ticono Cuba, José Velasquez, Ruben Segovia, Ronald Paredes ve Maito Vidal'in işi turnuvaya ev sahipliği yapan kentlerden biri olan Arequipa'da böcek avlamak. Güney Amerika'da sık görülen ve spesifik bir tedavisi olmadığı için çoğunlukla ölümle sonuçlanan Chagas hastalığına neden olan Triatoma böceklerinin oyunculara musallat olmaması için savaşıyorlar. Böcek karbondioksite duyarlı olduğu için genelde insanları ağızlarından ısırıyor ve bu yüzden öpen böcek olarak da anılıyor. 5 Perulu işlerinde hünerliler ve Brezilyalı oyuncular tarafından da Terminatör Chagas diye anılıyorlarmış. Tanrı uzun ömür versin, bu böceklerden bir kısmını da Samandıra'ya nasip etsin. Belki öpülme korkusundan öpen takım olurlar.

Uzaylı Thiago Silva

Thiago Silva bundan 2 sene önce, 2008-09 devre arası transfer sezonunda Milan'a gittiğinde Serie A kurallarına takılmış ve oynamak için ertesi sezonu beklemişti, zira Milan halihazırda AB dışından 2 oyuncu transfer etme hakkını Shevchenko ve Tabare Viudez ile kullanmıştı. Thiago Silva ilk sezonunda hem savunma yetenekleri hem de hücumu başlatan oyuncu karakteriyle verdiği destek ile ( bunda kariyerine ortasaha oyuncusu olarak başlamasının etkisi büyük ) Milan'ın bankosu oldu. 35 maçta 2 gol attı. Sezon başında da eşinin Milano'yu Madrid'e tercih etmesi ve yeni doğan bebekleri sebebiyle Real Madrid'i reddetdiğini açıklamıştı. Thiago Silva form grafiğini yükseltmeye devam ediyor. Milan bu sezon Sampdoria ile birlikte Serie A'nın en az gol yiyen takımı ve bunda Thiago Silva'nın partneri Nesta ile ördüğü duvarın etkisi büyük. Hafta içinde o Sampdoria'yı kupada elediler ve 2. başkan Galliani de Thiago Silva'nın formuna kayıtsız kalamadı. Önce, "Desailly'yi hatırlıyorum Thiago Silva'ya bakınca" dedi, sonra E.T. yani uzaylı yakıştırması yaptı. Globo kaçırmamış detayı, çakmış illüstrasyonu hemen, keşke biraz daha özenli seçselermiş resmi. Bu da blog arşivinden;

Thiago Silva Ayrılırken

111. Yılında "KOP" Hikayesi

Saha iğrençti. Yakından bir lağım kanalı geçiyordu ve tribün yoktu. Manor Ground’da seyirciler, yakındaki askeri birlikten maç günleri kendileri için ödünç olarak getirilen yük arabalarında izlerlerdi maçları. Arsenal, 1904’te tribünleri yaptı ve isim kondu: Spion Kop.

İki yıl sonra kuzeybatıda, tıpkı onlar gibi Nottingham Forest tarafından forma yardımı yapılmış bir başka kırmızı-beyaz, ikinci şampiyonluğun sonrasında kale arkasına tribün standlarını koydu. Şehrin en kötü ama en ucuz tribünüydü. En ucuz tribünü en az kazananlar, liman işçileri doldurdular ve Spion Kop demeye başladılar mekânlarına. Gazeteci Ernest Edwards, Spion Kop adının resmileşmesi için bir kampanya başlattı. Aynı yıl Birmingham ve Blackpool’da da Spion Kop tribünleri doğdu. Sonra Sheffield’da ilk kez Bramall Lane eşrafı The Kop ismini seçti.

İsim, diğer şehirlerdeki stadyumlarda da kullanılmaya başlandı. “Kop” sayısı yirmiyi geçmiş, kriket ve rugby stadyumlarına, hatta Ada dışına da taşmıştı. Neden Spion Kop ya da The Kop dendiği sorusunun yanıtı içinse başladığımız noktadan daha geriye, bugünden tamı tamına 111 yıl öncesine, 24 Ocak 1900’e dönmek gerekiyor:

Sedyecinin yedi yıl önce geldiği bu ülkede gördüğü en kötü gündü. Alışılmıştı, yirmi yıldır ara ara kesilse de hep savaş vardı bu topraklarda. Aslında bildik hikâye: Peş peşe bulunan elmas ve altın yatakları önce insanlar için umuda göçü, sonra devletler için pay ve egemenlik iştahını, sonunda herkes ve her şey için savaşı getiriyordu. Uygarlık, kansız mücevheri henüz icat edememişti. Savaşlar kaç yıl daha sürecekti acaba? Sedyesindeki yaralıya baktı. Çabuk olmalıydı. Bu kadar çok yaralı taşıdığı bir başka gün hatırlamıyordu.

Kayalık zemin siper kazmaya pek izin vermiyor, 40 santimi geçemeyen siper derinliği yüzünden askerler açıkta kalıp keklik gibi avlanıyorlardı. Haberci koşarak yanından geçti. Karargâhtan yeni emirler getirmiş olmalıydı ama hâlâ takviyeden eser yoktu. Kolundan tutup sorsa mıydı daha önce Boerlere esir düşüp kaçmayı başaran haberciye? Başını kaldırıp uğruna savaşılan tepeye baktı: Güney Afrikalıların Spioenkop dediği tepe olanca umursamazlığıyla uzanıyordu koca düzlüğün ortasında… Sedyesindeki gence “Neredensin evlat” diye sorduğunda, dişlerin arasından hafif bir “Preston” tıslaması duydu.

Spion Kop çarpışması, üzerinde güneş batmayan imparatorluk için İkinci Boer Savaşı’nın en kötü günü olarak geçti tarihe. Savaşın en büyük zayiatını 23 ve 24 Ocak’ta orada verdiler. 40 santim, kurşundan önce sığ kurşundan sonra ziyadesiyle derindi. 243 asker tepeye, öldüğü sipere gömüldü. Zayiat 1500’e yaklaşmıştı. Haber İngiltere’ye ulaştığında yarattığı şok, hükümeti salladı. Lord Roberts ve Lord Kitchener derhal kumandayı devralmak üzere ülkeye gönderildi. Kitchener yirminci yüzyılın ilk toplama kamplarını kurdu. Bu kamplara 116 bin Boer toplandı, 28 bini öldü. Kamplarda ölenlerin 24097’si çocuktu. Savaşırken ölen toplam asker sayısı ise 6719’du.

Sedyedeki genç, belki de o çarpışmada yer alan Preston North End futbolcularından biriydi. O gün Boer kuvvetlerinin başında olan Louis Botha, Güney Afrika’nın ilk başbakanı oldu. O gün koşuşturan haberci de ülkesine başbakan olacaktı: Sir Winston Churchill.

Bizim sedyeci mi? Hikâyesi sığmaz ama kısaca anlatmaya çalışalım: Aslında Londra’da hukuk eğitimi almıştı. Natal’daki İngiliz Kolonisi’ne bir yıl çalışmak üzere geldi. İlk günden kötü başlamıştı her şey: Birinci sınıf için bileti olduğu halde üçüncü sınıfta yolculuk etmeye zorlandı, reddedince de hareket halindeki trenden atıldı. Bunu unutmayacaktı… İlk kez 11 Eylül 1906 günü Johannesburg’da, insanları ayrımcılık ve ırkçılık yüklü yeni yasaya karşı çıkmaya davet ederken şiddet eylemine girmemelerini, yasanın öngördüğü cezayı çekmelerini istedi. Uzunca bir süreyi hapiste geçirmesi gerekse de başlattığı eylem 7 yıl sonra başarıya ulaştı. Nelson Mandela ve Martin Luther King gibi ırkçılık karşıtlarına rehber olacaktı. “Göze göz tüm dünyayı kör eder” derdi. Kimileri, aklında şiddet içermeyen direniş eylemi düşüncesini doğuranın Spioenkop’ta gördüğü kan olduğunu yazar.

21 yıldan sonra, 1914’te ülkesine döndü. 1921’de lider kabul edildi. 1930’da bir gün evinden çıktı ve okyanusa doğru yürümeye başladı. Yine bir yasayı protesto ediyordu. Yolda ona katılanlar oldu. Deniz kıyısına vardığında 60.000 kişiydiler ve yaklaşık 400 kilometre yürümüştü. Denizden biraz su aldı ve kaynatıp tuz elde etti. Böylece “İngilizler’den başka hiç kimsenin tuz üretemeyeceği”ni söyleyen yasaya karşı gelmiş oldu. Tutuklandı ve hapse girdi, O’nun yaptığını yapan 60.000 kişi de peşinden… 1930’lardaki mektup arkadaşı Albert Einstein “gelecek nesiller böyle etten kemikten birinin bu dünya üzerinde yürüdüğüne inanmayacak” derken haklıydı sanırım. Hapishaneler kalabalıktan kontrol edilemez hale gelince serbest bırakıldı. Cephedeki haberci ise “bırakın açlık grevinde ölsün” demiş hatta 1943’te başbakanken, valinin yiyecek talebini “O neden hâlâ ölmedi” telgrafıyla yanıtlamıştı iki dünya savaşının toplamından daha fazla insanı öldüren Bengal Kıtlığı’nda. Ve O, yani Mahatma Gandhi, ömrünün sonuna dek trenlerde hep üçüncü mevkide seyahat etti…

Liverpool’da Spion Kop adı 1928’de resmileşti ve tribünün üstü kapatıldı. 25 Ağustos 1928 günü John McKenna’nın açılışını yaptığı tribün, ülkenin en büyük üstü kapalı tribünüydü. Hollanda dilindeki Spionkop, Boerlere Spioenkop, İngilizce’ye Spion Kop olarak geçti. Sheffield’da The Kop, zamanda Kop oldu. Artık stratejik bir tepeyi değil, en içten tezahüratı yapanların yerini anlatıyor. Taylor Raporu öncesi en büyük Kop tribünü, Villa Park’ın Holte End’iydi. Şimdilerde Sheffield United, Bramall Lane’dekini ülkenin en büyük Kop’u haline getirmeye çabalıyor. Yüz on bir yıl sonra aynı söz, gürleyen topların yerine susmayan tribünleri getiriyor akla. İsteyen turist maça, isteyen turist tepedeki şehitliğe gidip Kop havası soluyabiliyor. Bugün güney yarıkürede törende olanlar, Çarşamba akşamı tribünde olabilecekler. Muhtemelen aynı tur operatörüyle…

Savaş asla sadece savaş değildir.

Avrupa Seyirci Raporu

Ligin en iyi taraftarlarına teşekkürlerimizle

Efendim yine el yapımı dandik bir tablo ile karşınızdayız. Tablo, UEFA’nın bu hafta yayınladığı “Benchmark Report” verilerinden el emeği göz nuru ile oluşturuldu.

Raporda UEFA, üye ülkelerin 2009/10 sezonu seyirci sayıları ile ilgili verileri de yayınladı. Bu veriler ülkelerin en üst liglerinin bilgilerini içeriyor. Geçtiğimiz sezon Bundesliga 13 milyonu aşan toplam seyirci sayısı ile EPL’yi ilk kez geçerek Avrupa’nın en çok seyirci çeken ligi oldu. Onu çok az bir farkla İngiltere izlerken, 10 milyon barajını aşabilen diğer ülke İspanya oldu. Türkiye ligini 3,058,776 biletli seyirci izledi geçen sezon. Tabloda ortalama seyirci sayısı 10 binin üzerinde olan ülkeleri ve Türkiye’yi görebiliyorsunuz.

Tablodaki X1, her ülkede en yüksek seyirci ortalamalı kulübü ifade ediyor. Merak eden olabilir diyerek üşenmeyip araştırdık ve her ülkede en çok seyirci toplayan takımı ayrıca belirttik. Son sütunda ise en çok seyirci toplayan takımın seyirci ortalamasının, ligin seyirci ortalamasına oranını görüyorsunuz. Her ligde takım sayısı aynı olmadığından UEFA böyle bir kıstas kullanmayı uygun görmüş.

Ekonomik sıkıntının etkilerinin hissedilmeye devam edildiği geçen sezonda en yüksek ortalamalı liglerden yalnızca dördü önceki sezona kıyasla ortalama seyirci sayılarını arttırırken, diğer sekiz ligde düşüş yaşanmış. Avrupa liglerinde geçen sezon seyirci ortalamalarında düşüş oranı %4 olarak gerçekleşmiş. İngiltere, %92 ile yine stadyumların doluluk oranı en yüksek ülke.

Gelelim Türkiye’ye: TFF, UEFA’ya 2008/09 sezonuna ilişkin veri sağlamayı başaramadığı için, UEFA burada üçüncü bir kaynaktan sağladığı veriyi kullanmış. O yüzden Türkiye için 2008/09 sezonu ortalaması ve seyirci sayısındaki değişim verilerinin ne kadar sağlıklı olduğu sizin takdirinize kalmış. Herkes “yanlıştır o” deyip gönlünce atıp tutabilir. Görüldüğü üzere TFF, en yüksek seyirci ortalamasına sahip ülkeler arasında UEFA’nın veriler için resmi olmayan bir kaynağa başvurmak zorunda kaldığı tek federasyon olarak inci gibi parlıyor.

Son sezon verilerine göre STSL’de 20 bin ortalamasını geçen tek takım Fenerbahçe. 10-20 bin bandında 6 kulüp, 5-10 bin bandında 7 kulüp var. 2 kulübün seyirci ortalaması 3-5 bin bandında iken 1 kulübün seyirci ortalaması “2999 ve daha az” kategorisinde yer almış.

Avrupa’nın en üst liglerindeki 702 kulüp içinde seyirci ortalaması 20 bin barajını aşan 86(önceki sezon 88), 10-20 bin aralığında olan 85(önceki sezon 108) kulüp var. 48 ligin 28’inde seyirci ortalaması azalırken geçen sezonun toplam seyirci sayısı 101 milyon 343 bin 524 olarak gerçekleşmiş ve bunun üçte birinden fazlasını ilk üç ülkedeki seyirciler oluşturuyor.

Başka ilginç veriler de var. Örneğin, Avrupa’nın en yaşlı stadyumları –doğal olarak- Kuzey İrlanda, İskoçya ve İrlanda’da yer alıyor. İlk iki ülkede stadyumların yaş ortalaması 80’in üzerinde. Türkiye’deki stadyumların yaş ortalaması ise 51. Raporda yer alan 447 stadyumun 214’ü 50 yaşın üzerinde. 102’si ise son 20 yıl içinde yapılmış ya da geniş çaplı bir yenilenmeden geçirilmiş.

Ortalama stadyum kapasitesinin en yüksek olduğu ülkeler ise sırasıyla Almanya, İtalya, İngiltere, İspanya, Rusya, Fransa, Portekiz ve Türkiye. Stadyumlarda deplasman taraftarlarına ortalama 1183 kişilik yer ayrılıyor. Zeminlerin %3,5’i ise doğal çim değil. Avrupa ülkelerinin en üst liglerinde yer alan kulüpler geçen sezon 2,5 milyar Euro gişe hasılatı elde etmiş ve bu da toplam gelirlerinin %22’sini oluşturuyor.

Gelir demişken: Avrupa’da geliri yılda 50 milyon Euro barajını aşan 68 kulüp var ve bunların 57’si 5 büyük ligden. EPL’nin 20 kulübünün tamamı, Bundesliga’nın 18 kulübünün 14’ü, Serie A’nın 20 kulübünün 9’u, La Liga’nın 20 kulübünün 7’si ve Ligue 1 katılımcısı 20 kulübünün yine 7 tanesi bu kategoride. Kalan 11 kulübün ikisi ise Türkiye’den.

Rapora göre Avrupa’nın en çok kâr elde eden 20 kulübü arasında hiç Türk kulübü yokken, Avrupa’nın en çok zarar eden 20 kulübü arasına girmeyi başaran 2 kulübümüz var. Buradan kendilerini tebrik ediyorum.

Robert Enke Caddesi

Robert Enke ( 1977 - 2009 )

Peru 2011'in Genç Yetenekleri

Güney Amerika U-20 kıta şampiyonası dün gece başladı. Ev sahibi Peru. Türk televizyonları turnuvayı yayınlamıyor, muhtemelen bizim kulüplerimiz arasında turnuvaya scout yani yetenek avcısı yollayan da yoktur. Ben daha önceki izlenimlerimden ve okuduklarımdan yola çıkarak her takımdan parlaması muhtemel oyuncuları seçtim. Bloga not düşelim.

Diego Mauricio

BREZİLYA

Neymar: 1992 doğumlu, forvet oynuyor. Uzun uzun yazmaya gerek yok, çünkü yeni Pele diyorlar. Santos forması giyiyor. Dunga onu Güney Afrika'ya götürmeyince kıymaet koptu, billboardlara ilanlar dahi verildi. Menezes'in gelişiyle Brezilya Milli Takımı'nda da forma giymeye başladı. 1 de golü var. Sözleşmesinde 45 milyon €'yu getiren alır yazıyor.

Lucas: 1992 doğumlu, ortasaha oyuncusu. Sao Paulo'nun Kaka ve Hernanes'in ardından yetiştirdiği ve aynı mevkide oynayan oyuncular arasında en yetenekli olanı. Hernanes'ten daha kısa ama daha hızlı. Topla daha karmaşık oynuyor, çalım atmayı seviyor, cezasahasına ve gole daha yakın. Bu nitelikleriyle kanat forvet olarak evrilebilir ve Avrupa'nın trend futbolunda şansı çok daha artabilir.

Joao Pedro: 1992 doğumlu. Mevkisiyle ilgili birşey yazamıyorum çünkü bazen klasik bir 5 numara gibi savunmanın hemen önünde oynuyor, bazen en uçta forvet oynuyor. İki cezasahası arasındaki her mevkinin hakkını verecek oyun bilgisine, zekasına, atletizme ve tekniğe sahip. Baptista'dan sonra gördüğüm en fonksiyonel Brezilyalı. 17 yaş altı takımında sevgili dostum Ömer ile birlikte çok konuşmuştuk, Palermo bu sezon başında 2,5 milyon €'yu bastırıp kadrosuna katmış.

Diego Mauricio: 1991 doğumlu, forvet oyuncusu. Flamengo forması giyiyor. Aslında Alan Patrick, OScar, Henrique gibi kendisinden çok daha yetenekli forvet oyuncuları var kadroda ama Diego Mauricio'nun gelişim gösterip Avrupa'da başarılı olma ihtimali bence çok daha yüksek. 1.83 boyunda, atletik, kalın, boğa gibi santrfor. Brezilya'da ona Drogbinha diyenler dahi var.

Funes Mori

ARJANTİN

Rogelio Funes Mori: 1991 doğumlu, forvet oynuyor. 19 yaşında bir oyuncu için muazzam bir fiziğe sahip. 1,85 boyunda ve zaman zaman kulübü River Plate'de forma şansı buluyor. Ben tarzını Batistuta'ya benzetiyorum. Ailesi 2001'de Amerika'ya gitmiş. Sueno MLS isimli MLS ligi için ulusal çapta yetenek arayan bir televizyon programına ikiz kardeşiyle birlikte katıldığında hayatı değişmiş. Yarışmayı 1. bitirince ABD'nin FC Dallas takımıyla sözleşme imzalamış. 2009'da River'a gelmiş. River Plate forması ile 28 maçta 9, Arjantin forması ile de 3 maçta 2 golü var. Bu ilk uluslar

Sergio Araujo: 1992 doğumlu, forvet oynuyor. Mori'nin forvetteki partneri. Boca Juniors forması giyiyor. Hızlı, driplingçi ve iyi bir bitirici. Ligde 8 maçta 1 golü var. Arjantin formasıyla da 8 maçta 6 golü bulunuyor. Real Madrid oyuncunun transferinde öncelik hakkına sahip.

Leonel Galeano: 1991 doğumlu, stoper oynuyor. Kadroda en fazla profesyonel deneyime sahip olan oyuncu. Arjantin ligi'nde 55 maçta forma giymiş. 5 de golü var. Maradona'nın deneme yanılmaları sırasında, Jamaika karşısında 1 kez Arjantin A Milli takımı formasını da terletti. 1,83 boyunda. Yeni Walter Samuel diyorlar. Genoa ve Napoli başta olmak üzere İtalyan kulüplerinin kıskacında.

Michael Hoyos: 1991 doğumlu, her iki kanatta da oynayabilen bir açık oyuncusu. Estudiantes La Plata forması giyiyor. Kulübüyle çıktığı 12 profesyonel maçta 1 golü var. Mori'nin tam tersine ABD'de doğmuş, 15 yaşındayken Arjantin'e geri dönmüş. ABD federasyonunun oyuncuyla ilgili A milli umutları hala devam ediyor.

BOLİVYA

Jorge Toco: 1992 doğumlu, stoper oynuyor. Lucio, Pique ekolünden. Topu çok iyi kullanıyor. 2009'da 17 yaşındayken Parma ile 6 yıllık kontrat imzaladı.

Alejandro Chumacero: 1991 doğumlu, ortasaha oyuncusu. Bolivya'da The Strongest kulübünün formasını giyiyor. Buonanotte'nin yandan yemişi. Avrupa'da 1,63'lük boyu ve çıtkırıldım fiziğiyle şansı pek yok gibi ama bu turnuvayı izlenebilir kılacaktır. Diego Suares'in yokluğunda takımının en önemli kozu.

Jorge Toco

ŞİLİ

Mirko Opazo: 1991 doğumlu, sağ bek ve önlibero. Colo Colo forması giyiyor. Şili'nin A takımında oynayan Isla, Vidal, Jara gibi çok yönlü ve birden fazla mevkiyi oynayabilen oyuncuların bir numaralı ardılı.

Alejandro Marquez: 1991 doğumlu, ortasaha oyuncusu. Kulübü Union Temuco'da yeni yeni forma bulmaya başladı. Avrupa'da etki yaratabilecek, iki ceza sahası arasındaki oyuna her açıdan katkı verebilen, modern bir stili var.

Pedro Salgado: 1992 doğumlu, 1,83 boyunda ve stoper oynuyor. Universidad Catolica takımının formasını giyiyor.

EKVADOR

Juan Cazares: 1992 doğumlu, ortasaha oyuncusu. River Plate forması giyiyor. Ekvador'un oyun kurucusu ve oyunundaki tüm yaratıcılığın merkezi.

Edson Montano: 1991 doğumlu, forvet oyuncusu. Hem kanatlarda hem de merkezde oynayabilen, Jefferson Farfan'ı hatırlatan bir karakteri var. Geçtiğimiz yaz COTIF turnuvasında sergilediği performansla El Nacional'dan Belçika'nın Gent kulübüne transfer oldu. Gent ile oynadığı tek maçta golü bulunmuyor.

Walter Chala: 1992 doğumlu, forvet oyuncusu. 10 gün önce Ekvador'un CD Cuenca kulübünden Rusya'nın Rubin Kazan kulübüne 750,000 € sözleşme fesih ücreti karşılığında transfer oldu. Ekvador formasıyla 15 maçta 4 golü var.

Edwin Cardona

KOLOMBİYA

Michel Javier Ortega: 1991 doğumlu, ortasaha oyuncusu. Meksika'nın Atlas kulübünde forma giyiyor. Turnuvada en fazla profesyonel deneyime sahip oyunculardan biri. Deportivo Cali ve Atlas'ta toplam 40 maç oynadı ve 2 golü var. Emre stilinde, ideal bir 8 numara.

Edwin Cardona: 1992 doğumlu, forvet oyuncusu. Ülkesinin Atletico Nacional kulübünde forma giyiyor. İki ayağını da kullanabilen, üst düzey top tekniğine ve sezgilere sahip, atletik bir 10 numara. 2009 yılında 17 Yaş Altı kıta şampiyonasında 7 golle en skorer oyuncu olmutu.

PARAGUAY

Miguel Medina: 1992 doğumlu, forvet oyuncusu. Aralık ayında ülkesinin Sport Colombia kulübünden İtalya'nın Udinese kulübüne transfer oldu. Kadronun yurtdışında forma giyen tek oyuncusu. Nelson Valdez'i andıran bir tarzı olduğu söyleniyor. Hızlı, çevik ve driplingçi. Valdez kadar kötü bitiriciyse daha çok çalışması şart.

PERU

Joazhino Arroe: 1992 doğumlu, forvet oyuncusu. 14 yaşında İtalya'nın Siena kulübüne transfer oldu ve kariyerini halen Siena'da sürdürüyor. Hızı ve driplingi en dikkat çeken özellikleri ama onu bu seviyede farklı kılan pas yeteneğini de geliştirmiş olması ve sadece bitirici değil aynı zamanda pozisyon da hazırlayabilen futbol karakteri. Peru ile 22 maçta 12 golü var.

Leandro Cabrera

URUGUAY

Leandro Cabrera: 1991 doğumlu, 1.87 boyunda ve stoper oynuyor. Atletico Madrid onu 2009 yılında Defensor kulübünden 1,5 milyon € karşılığında kadrosuna katmıştı. Atletico'da 1 sene boyunca sadece 4 kez forma bulabildi ve bu sene Recreativo'ya kiralandı. Oyun stili ve futbolcu nitelikleri Caceres'e zaten benziyor, Recreativo'da benzer bir çıkış yakalarsa kariyeri de pekala benzeyebilir.

Sebastian Gallegos: 1992 doğumlu, forvet oyuncusu. Atletico Madrid'in kaptığı bir diğer genç Uruguaylı yetenek. 2009 yılındaki 17 Yaş Altı Dünya Kupası'nda oynadığı 5 maçta 5 gol atarak İspanya'nın yolunu tutmuştu ama Cabrera'nın aksine henüz profesyonel seviyede Atletico Madrid forması giymiş değil. Fiziğini geliştirmezse, üstün yeteneklerine rağmen giymesi de zor.

Diego Polenta: 1991 doğumlu, 1.88 boyunda ve stoper oynuyor. Genoa forması giyiyor. 2008 yılında Danubio'dan 1 milyon € karşılığında gelmişti. Fark yaratan özelliği sol ayaklı olması ve savunmanın en sorunlu mevkilerinden biri olan sol stoperde başarıyla oynaması. Top kullanma becerisi iyi, takımda en iyi penaltı kullanan oyunculardan biri ve kendi yaş kategorisinde duran toplarda hayli etkili. İtalya Primavera yani A2 Ligi'nde bu sene 11 maçta 4 golü var.

Sebastián Coates

Sebastián Coates, 20 yaşında ve 1.96 boyunda. Mevkisi stoper. 11 yaşından beri Nacional kulübünde oynuyor. Uruguay'ın bütün altyaş milli takımlarında forma giydi. A Milli takım kadrosuna da çağırılmışlığı var ama henüz siftah yapamadı. Oyun stilini anlatmak için sayfalarca yazmaya gerek yok. Uruguay'da ona "Luganito" diyorlar. Sao Paulo kulübü, eski kaptanları Diego Lugano'nun tavsiyesiyle oyuncuyu bir süredir takip ediyordu ve Nacional ile de resmen görüşmelere başladılar. Rakam telaffuz edilmiyor ama Coates'in haklarının % 50'si için anlaşma yakın diyor Brezilya basını. Lugano etkisinin birazını gösterirse, Avrupa için önü açık. Villareal, Udinese, Palermo, Porto gibi kulüpler sever bu tür oyuncuları. Zamanı geldiğinde tekrar hatırlatırız.

Washigol'ün Vedası

- Futbolcu olma rüyamı gerçekleştirdim. O rüyada şampiyonluklar, arkadaşlar kazandım. Şu an konuşmak çok zor. Tanrı'ma, aileme, dostlarıma, iş arkadaşlarıma, hocalarıma, rüyamın bir parçası olan tüm kulüplere ve tribünlerde benim için tezahürat yapan tüm taraftarlara şükranlarımı sunuyorum. Duygusallığım için bağışlayın...

Washington'un gözyaşları içindeki basın toplantısında söylediği sözlerden bir kısmı bunlar.

Özdemir Asaf demiş ya: "gelmeyecek bir gideni, olmayacak bir nedeni beklediniz mi hiç?" diye. Öyle bir son oldu.

Washington kalbi teklediği diye Fenerbahçe'den ayrılmıştı. Kalbini yendi ama pankreasını yenemedi. Hiperglisemi nedeniyle futbolu bıraktı. Gelmeyecek o giden bir daha, ama "O" giderken Fluminense'ye 26 yıl sonra şampiyonluk getirdi. Kaptan perdeyi kupayla kapattı.

Yolu açık, sağlığı yerinde olsun.

Hansen'den Chelsea Yorumu

Bu notu uzun zamandır düşmek istiyordum, kısmet bugüneymiş. Önce bilmeyenlere Hansen’i kısaca tanıtalım:

Alan Hansen İskoç bir savunma oyuncusuydu. 1977’de Liverpool’a transfer oldu ve 14 yıl boyunca, futbolu bırakana kadar Liverpool’da kaldı. 14 sezonda 8 Şampiyonluk, 3 Avrupa Şampiyonluğu, 2 FA Cup ve 3 Lig Kupası kazandı, 4 kez de lig ikinciliği gördü. Liverpool’un tarihindeki iki “double”da da o vardı ve takım kaptanıydı. Gördüğü sekiz şampiyonluk bir rekordu. Kendilerine sorsanız dünyaya onlar gibisi gelmemiş bazı yorumcuların kariyerinin bunun yanında fıkra gibi kaldığını fark etmişsinizdir elbet.

Graeme Souness’tan sonra Liverpool teknik direktörlüğü için adı geçenlerdendi ancak “kulübü çok sevdiğini ama görevle ilgilenmediğini” belirtti. Sky için televizyon yorumculuğu yapmaya başladı. Kısa sürede akılcı yaklaşımı dikkat çekti ve BBC’den teklif aldı. Sanırım yirmi yıla yakın bir süredir BBC’de görev yapıyor ve “baş yorumcu” konumunda diyebiliriz. Soğukkanlı yaklaşımı ve akılcı analizleri bence önemli. Ayrıca Daily Telegraph’ta da bir köşesi var. Geçenlerde BBC’nin sitesinde bir konunun izini sürerken Chelsea hakkındaki yorumuna denk geldim. Kasım’da Phil McNulty’ye konuşmuş, linki şurada, ben de ilgimi çeken kısmın basit bir çevirisini aktarmaya çalışayım:

“Abramovic kemerleri sıktı ve bunu da yapması gerekiyordu. Ne var ki zirvede kalmak isteyen tüm takımlar için mesele oyuncuya, namına veya mevkisine bakmadan fırsat bulunduğunda her mevkiyi daha da sağlamlaştırmaya çalışmaktır.

Liverpool’da oynarken ben dahil her oyuncu, Kenny Dalglish ya da kadronun herhangi bir üyesi yönetimin yapabildiğinde (kadroyu) geliştireceğini biliyordu. Bu, takımdakilerin yenileneceği anlamına gelmezdi; kadronun tazelenmesi, rekabetin arttırılması ve kadro derinliğinin güçlendirilmesiydi.
Chelsea’nin bunu yapabildiğinden şüpheliyim ve alarm zilleri çalıyor çünkü bu onlar için uzun vadeli bir sorun.”

Altyapısını kısaca özetlemeye çalışalım: Chelsea, Uefa’nın yeni kriterlerine ayak uydurabilmek için bazı oyunculardan vazgeçmek zorunda kaldı. Örneğin Ballack ve Joe Cole gibi yüksek maliyetli oyuncular sözleşmesi bitince serbest bırakıldı, Carvalho satıldı. Bunların yerine de o boşlukları doldurabilecek potansiyelde ve daha düşük maliyetli oyuncular konamadı(Cole’un yerine Benayoun tranferi hariç).

Hansen’in söylediğini anlaması zor değil ama anlatması zor geliyor. Basitçe “Chelsea’nin tutkusu birinci öncelik olmaktan çıktı, yerine başka şeyler geldi ve oyuncular da bunun farkında, bu gerçeğin oyuncuları etkilememesi de düşünülemez. Bu da sahaya yansıyor ve yansımaya da devam edecek” diye yorumladım ben sözlerini.

İşte böyle bir yorum adama ilaç gibi geliyor. Hansen, kendi oyunculuğunda biriktirdiği deneyimleri bir süzgeçten geçirmiş ve oyuncuların da duygularını anlayarak, kimseyi günah keçisi ilan etmeden, durumun farklı etkenlerin sonucunda nasıl şekillendiğinin analizini yapmış. Ne oyuncuların özel hayatlarına girmiş, ne onları ruhsuzlukla suçlamış, ne antrenörün iş bilmezliğinden dem vurmuş, ne de yönetim ve başkanı suçlamış. Aklın egemenliğinde, uzun vadeli planlamanın öneminin de altını çizen harika bir analiz koymuş ortaya.

Çok zor görünüyor ama umarım bir gün mikrofonlara konuşanlardan biz de bu tarz yorumları Türkçe olarak sıkça duyarız.

Yalnız “çoluk-çocukla şampiyonluk kazanılmaz” meselesini unutmadık Mistır Hansen, haberiniz olsun.

Not: Tam bunu yazarken Güntekin Onay, “sanıyorum Ancelotti ile oyuncular arasında birtakım problemler var” dedi, nereden duymuşsa, nereden sanıyorsa... Beğeniriz sizi ama bu olmadı be Güntekin Bey! Bazen bazı şeyler sandığımızdan daha karmaşık olamaz mı? Bir süreç sonunda ortaya çıkamaz mı?

Linki yukarıda vermiştik, bahsettiğimiz kısmı buraya da alalım:

“Owner Roman Abramovich has tightened the belt at Chelsea, which he needed to do, but the trick for all teams who want to stay on top is that you should always try to improve every position when you get the chance, irrespective of the player, his reputation or his position.
When I played at Liverpool every player, whether it was myself, Kenny Dalglish or any member of the squad, knew the management would always improve when they could.
It did not mean those in the team were going to be replaced, but it meant the squad was freshened up, you increased competition for places and you increased strength in depth.
I am not sure Chelsea have done that and the alarm bells are ringing because I think this is a long-term problem for them.”

Bir İstikrar Masalı

İSMAİL ŞAYAN

Şu dandik tabloda(ben yaptım) iki menajerin ilk beş sezonlarının lig performansları var. İkisi de bu beş sezon boyunca hiç şampiyon yapamamışlar takımlarını…

Menajer 2’nin istikrarlı bir performans sergilediğini görüyoruz. 70 puanın altına hiç düşmemiş, biri dışında her sezon en az 20 galibiyet almayı başarmış ki o sezonda da buna ramak kalmış. Galibiyet oranı her sezon yüzde elli civarında. Hatta biraz fazla istikrar var bile denebilir: En kötü derece dördüncülük ama üçüncülükten iyisi de yok.

Menajer 1 için durum biraz farklı. İkincilikle tamamlanan sezonun ertesinde on birinci sıraya inilmiş. İlk sezonda 23 galibiyet alma başarısını gösterirken ikinci sezonda sayı neredeyse yarısına, 13’e düşmüş. Galibiyet oranı üçte bire de düşmüş, %60’ı da aşmış. 80 puanın üstüne de çıkılmış, 50 puanın altında da kalınmış. Takım, ikinciliği de tatmış, on üçüncülüğü de. “İstikrar”dan söz etmek pek mümkün değil.

İki tablo da Manchester United’ın lig performansını yansıtıyor. Hani şu bizde her istikrar bahsinde adı anılan, yaşayan efsane Sir Alex Ferguson’ın istikrar örneği olarak gösterildiği Manchester United. Her iki tablo da kulübün aynı başkanı döneminde yaşandı. Tabloda “menejer 2” olarak gördüğümüz kişi Ron Atkinson. Tabloda “menajer 1” olarak görünen kişi ise bize yıllardır konu her gündeme geldiğinde “istikrar örneği” olarak gösterilen Sir Alex Ferguson… Takımı ikinciliğe çıkarıp daha sonra on birinciliğe, sonrasında on üçüncülüğe kadar düşüren adam. Üstelik takım önceki dokuz sezonunun yedisinde ilk dört içinde yer almışken…

Beş sezonda iki de FA Cup kazanan ve Matt Busby’den beri kulüp tarihinin en başarılı hocası olan “Big Ron” altıncı sezonun başlarında kovuldu, yerine Ferguson geldi ama o da pek parlak başlayamadı, takım sezonu on birinci sırada tamamladı. İki menajerin de yarım görev yaptığı bu ara sezon(1986/87) tabloda yer almıyor.

Size “istikrar” lafı geçince Alex Ferguson örneğini verenlere inanmayın, onların yaptığı yalan yanlış öğrenilmiş, neredeyse mit haline dönüştürülmüş, “kuyuya atılmış taş” demekten hiç çekinmeyeceğim bir ezberi tekrarlamak yalnızca, düpedüz papağanlık. Hatta imkânınız varsa bu tabloyu önlerine koyup “Madem ki mesele istikrardı, o zaman aynı başkan Big Ron’u neden kovdu” diye de sorun. Belki düşünmeye başlarlar.

Kötü performansa karşın Ferguson’ın görevde kalmasının sebebini “istikrar” diye açıklamak, her şeyden önce Ferguson’a haksızlık etmektir. Ne mesele ne de Ferguson, bu kadar basit değil. Ancak “otorite”ler o kadar çok tekrarlıyor ki tek meselenin bu olduğuna inanası geliyor insanın. Belki tepede istikrar sözcüğünü görmek bile, futbolculuk yıllarının ilk döneminde kendine takımda düzenli yer bulamayınca futbolu bırakıp Kanada’ya göç etme planları yapan bu İskoç’u getirmiştir akıllara.

“İstikrar” konusunda bu miti yıkmak zor, aynı örnek verilmeye devam edilecek. Pek aslı astarı olmadığı halde, sıkça ve “otorite” kabul edilmişlerce tekrarlandığından bu “tartışmasız gerçek” mertebesine erişmiş kalıplardan kurtulmak zor. Misal “koşsaydım Real Madrid’de oynardım” lafı da biraz boş gelir bana, bu Real futbolcularının en önemli özelliği koşmak mıdır ki kardeşim? Real Madrid’de oynayabilmek için gereken şey bu mudur hakikaten? Ya da “kurtarıcı olarak oyuna alınan futbolcu” nasıl bir fetiş malzemesidir? Teknik direktörü mazoşist midir ki takıma maçı getirecek adamı kulübede oturtup hem kendine hem taraftara acı çektirir?

Daha o kadar çok şey var ki… Bunları anlayabilseydim ben de Real Madrid’de yazardım(!) zaten.

Mantıklı bir temeli olmadığı halde aynı kalıplar papağanlanıyor ve dogmalaşıyor. Bu dogmalara sarılanlar arttıkça da futbol konuşup tartışmak zorlaşıyor. “Dünyanın en güzel patronu”nun, Brilliant Disguise’ı kapattığı dizeyle kapatasım geldi: “Who doubts what he’s sure of.”